Σ’ αυτό το σπίτι τ’ ορφανό

Σ' αυτό το σπίτι τ' ορφανό
Που δεν εγνώρισε ουρανό
Μήτε και καλοσύνη
Ξανάρθεσ μια παρασκευή
Κι είχεσ την πίκρα τη βουβή
Που μόνο ο κόσμοσ δίνει

Στην ίδια πάντα τη γωνιά
Όταν σε πήραν σαν φονιά
Κρέμασεσ το σακάκι
Και το καπέλο στο καρφί
Σαν να κρεμούσεσ μια ζωή
Σφαγμένη στο σοκάκι

Και στο τραπέζι μια στιγμή
Πάλι μοιράζεισ το ψωμί
Και το κρασί στα ίσια
Μα αυτόσ ο τόποσ που πονάσ
Μασ διώχνει κι ασ τον σεργιανάσ
Σαν νύχτα πελαγίσια