Του ξενιτεμένου η μάνα

Η ξενιτιά δεν είναι για τον ξένο
Για το φτωχό για τον κατατρεγμένο
Μα μόνο για τη μάνα που τονε καρτερεί
Και λιώνει η ψυχή τησ σα χάσικο κερί

Εσύ ξενιτεμένοσ στη μαύρη ξενιτιά
Εσύ ορφανεμένοσ μα εγώ μεσ στη φωτιά

Η ξενιτιά δεν είναι ένα ταξίδι
Πικρό ψωμί και χιόνι για στρωσίδι
Το γραμμα που διαβάζω ατέλειωτεσ βραδιέσ
Και το φυλάω στον κόρφο σα να ‘χω δυο καρδιέσ

Εσύ ξενιτεμένοσ στη μαύρη ξενιτιά
Εσύ ορφανεμένοσ μα εγώ μεσ στη φωτιά