Φίλιππος Νικολάου

Δεν θα φανείς

Δεν θα φανείσ
Το ξέρω κι όμωσ περιμένω
Και δεν θα δεισ
Πωσ μ' έχει η αγάπη σου πνιγμένο

Ούτε μπορείσ
Τη μοναξιά μου να μετρήσεισ
Μόνο θα ζεισ
Απ' τισ δικέσ μου παραισθήσεισ

Όταν σημάνουν τα μεσάνυχτα να δεισ
Καπνόσ θα γίνω κι ανάσα απ' το τραίνο
Δεν ‘είναι που ‘ρθα στο σταθμό λίγο νωρίσ
Μα πού δεν φάνηκεσ κι ακόμα περιμένω

Δεν θα φανείσ
Το ‘ξέρα κι όμωσ περιμένω
Κυκλοφορείσ
Σ' ένα κομμάτι μου χαμένο

Ούτε μπορείσ
Να μ' αγαπάσ σαν κάτι ξένο
Είσαι μορφή
Από καθρέφτη ραγισμένο