Ο λεβέντης που πονά

Μεσ στην ταβέρνα από βραδύσ άραξε σε μιαν άκρη
Πίνει καπνίζει σκεφτικόσ κι αργοκυλά το δάκρυ
Με τα μάτια βουρκωμένα σίγοτρά σιγοτραγουδάει θλιμμένα

Φτάνουν βαθιά μεσάνυχτα το καπηλειό σφαλίζει
Μα ο λεβέντησ που πονά στο σπίτι δε γυρίζει
Μεσ στισ στράτεσ ξημερώνει δεν κοιμάται μαραζώνει

Γελάστηκε κι αγάπησε μα αντί να βρει συμπόνια
Με μια γυναίκα άστατη βρήκε την καταφρόνια
Τι λεβέντησ αχ τι κρίμα μιασ γυναί μιασ γυναίκασ να 'ναι θύμα