Τραγούδι για τα καφενεία

Στα τζάμια τα θολά κεντάει τ' αγιάζι
Καράβια και πουλιά του ποταμού
Χρυσέσ κλωστέσ τον ύπνο μου σκεπάζει
Με το βραχνό τραγούδι που στενάζει
Για θάνατο κι αρρώστιεσ του συρμού

Το φωσ ραγίζει μεσ στο παραθύρι
Μα συ σαν σπίτι καίγεσαι παλιό
Σε λένε κώστα ιάκωβο κι αργύρη
Και πάνω σου τα χρόνια έχουν γείρει
Δελφίνι κεντημένο σε πηλό

Απ' τισ παλιέσ γιορτέσ στη μικρασία
Κι από τουσ δρόμουσ που είδανε σφαγέσ
Γυρνάσ τον εαυτό σου στα πορνεία
Δεν έχει πια ζωή στα καφενεία
Στον τόπο αυτό που γέμισε πληγέσ

Η λάμπα γράφει κύκλουσ με σκοτάδι
Κι η τράπουλα σαν ανοιχτή πληγή
Μαρμαρωμένοι οι ναύτεσ ένα βράδυ
Στον κήπο βγήκαν γύρω απ' το πηγάδι
Και χόρεψαν μαζί με την αυγή

Τα χάρτινα πουλιά δε σε ξαφνιάζουν
Μήτε το φωσ τη νύχτα που αγρυπνά
Στα καφενεία μόνο σε τρομάζουν
Καθρέφτεσ που ποτέ δε σε κοιτάζουν
Με την πικρή αμαρτία που ξυπνά

Ο ένασ τοίχοσ κίτρινοσ σαν θειάφι
Κι ο άλλοσ απ' τον ήλιο βυσσινήσ
Όπου ακουμπήσεισ όμωσ δεν ξεβάφει
Παρά το άσπρο που έχουνε οι τάφοι
Και δεν το συλλογίζεται κανείσ

Τα λόγια είναι παλιά μα είναι δικά μασ
Κι ο θάνατοσ δικόσ μασ την αυγή
Έναν καιρό θα γράψεισ στη χαρά μασ
Και θα μετράσ ξανά τον έρωτά μασ
Και θα κρατάσ στα δόντια τη ζωή

Η θάλασσα γυρίζει τον πνιγμένο
Με δυο σπαθιά στα μάτια καρφωτά
Μ' αγέρα και βροχή σε περιμένω
Και τα μαλλιά με θάνατο σ' τα δένω
Απ' τη στερνή σου εικόνα π' αλυχτά

Η μνήμη σ' άλλη μνήμη σε γυρίζει
Και ξέχασεσ τουσ δρόμουσ που περνάσ
Νεράντζι και κυδώνι σού μυρίζει
Μα η ρωμιοσύνη τώρα σε ποτίζει
Χολή στουσ καφενέδεσ που γερνάσ

Κοιμήσου πια και γίνε σαν το στάχυ
Δεν έφταιξεσ εσύ για τισ φωτιέσ
Θα σκοτωθούν πολλοί μέσα στη μάχη
Κι όσοι δεν τρελαθούν θα ζουν μονάχοι
Στα καφενεία και στισ ρεματιέσ