ผู้เฒ่า

ลืมตามาชำเลืองดูโลก
เกิดมาเป็นทารกสามัญชนธรรมดา
หากินกันจนหนังหน้าเหี่ยว
กว่าจะได้ขบเขี้ยวก็ย่างวัยชรา

ฟันฟางจนจะหักหมดปาก
ตามัวจนจะมองไม่เห็น
ริ้วรอยของความลำเค็ญ
ดูเส้นเอ็นปูดโปน

คำนึงถึงคนเฒ่าคนแก่
เมื่อครั้งเป็นพ่อแม่ยังเลี้ยงดูลูกน้อย
อดออมวันละนิดละหน่อย
เก็บสิบเป็นร้อยส่งลูกน้อยเล่าเรียน

หวังเพียงเพื่อลูกลูกเติบโต
ได้เป็นผู้มีการศึกษา
หนทางในภายภาคหน้า
เป็นเจ้าคนนายคน

นะผู้เฒ่าเอยจนเนื้อหนังหย่อนยาน
สมบัติมโหฬาร ลูกหลานมาเอาใจ
นะผู้เฒ่าเอยเนื้อหนังเหี่ยวย่น
สมบัติมากล้นยังพอมีคนเอาใจ

นะผู้เฒ่าเอยจนเนื้อหนังหย่อนยาน
สมบัติมโหฬาร ลูกหลานมาเอาใจ
นะผู้เฒ่าเอยเนื้อหนังเหี่ยวย่น
สมบัติมากล้นยังพอมีคนเอาใจ

ใครเลยเคยคิดถึงผู้เฒ่า
ที่เส้นผมหงอกขาวและดวงใจอาดูร
ค้ำจุนจนลูกหลานเติบใหญ่
ต่างตอบแทนน้ำใจเพียงรดน้ำดำหัว

สังคมทวีความดิ้นรน
สอนคนให้คิดเห็นแก่ตัว
คนเฒ่าที่ฟันหักตามัว
กลัวไม่มีคนไปเผา