วันสุดท้ายของพ่อ

ดั่งสุริยันต์จันทราจะราแสง
ดั่งสายน้ำเริงแรงจะหยุดไหล
ดั่งเมฆลอยอ้อยอิ่งจะนิ่งไป
ดั่งดวงใจจะขาดแล้วอยู่รอนรอน

ดั่งอกแผ่นดินจะเป็นไข้
ดั่งขุนเขาป่าใหญ่สลบสลอน
ดั่งวังเวียงเย็นเยียบเฉียบนาคร
ดั่งลมหนาวหนาวสะท้อนวันสุดท้าย

คือฉากวันอำลามหาบุรุษ
คือมณีแห่งมนุษย์วิสุทธิฉาย
คือพ่อผู้เหมือนมาจากนิยาย
คือผู้ตายแต่ไม่ตายจากใจคน
คือผู้ตายแต่ไม่ตายจากใจคน

ปี่ไฉนกรีดใจไปลึกสุด
เสียงสลุตคระโครมโพยมหน
มโหระทึกระทึกกร้าวปวดร้าวจน
เกินจะทนเกินจะรับกับวันนี้

เวลาของปวงเราไม่ยาวนัก
วันหนึ่งจัก ลับไปไม่อาจหนี
ชีวิตพ่อ พ่อเดินตามคำพระชี้
จึงเป็นที่อมตะ ณ นิรันดร์

เวลาของปวงเราไม่ยาวนัก
วันหนึ่งจัก ลับไปไม่อาจหนี
ชีวิตพ่อ พ่อเดินตามคำพระชี้
จึงเป็นที่อมตะ ณ นิรันดร์
จึงเป็นที่อมตะ ณ นิรันดร์
จึงเป็นที่อมตะ ณ นิรันดร์