Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Σαν άξαφνα ώρα μεσάνυχτα
Ακουστεί αόρατοσ θίασοσ να περνά
Με μουσικέσ εξαίσιεσ με φωνέσ
Την τύχη σου που ενδίδει πια
Τα έργα σου που απέτυχαν
Τα σχέδια τησ ζωήσ σου
Που βγήκαν όλα πλάνεσ
Μη ανωφέλετα θρηνήσεισ
Προπάντων να μην γελαστείσ
Μην πεισ πωσ ήταν ένα όνειρο
Μάταιεσ ελπίδεσ τέτοιεσ μη καταδεχτείσ
Σαν έτοιμοσ από καιρό σαν θαρραλέοσ
Σαν που ταιριάζει σε
Που αξιώθηκεσ μια τέτοια πόλη
Πλησίασε σταθερά προσ το παράθυρο
Κι άκουσε με συγκίνηση
Αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια
Και παράπονα
Ωσ τελευταία απόλαυση τουσ ήσουσ
Τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου
Κι αποχαιρέτα την την αλεξάνδρεια που χάνεισ