Αράχνη

Αυτού του ματαίου η αράχνη
Που πάει ρε φίλε και μασ ψάχνει
Να βρει την πιο παλιά γωνία
Μεσ τησ ψυχήσ την αγωνία

Να μασ τυλίξει να μασ πιάσει
Να πει σασ έχουνε ξεχάσει
Τα παραμύθια σασ και οι ξένοι
Κι εκείνη δωσ του να επιμένει

Να κατεβεί στο πρόσωπό σου
Και στο συνειδητό το υπό σου
Μ’ αυτό τ’ ανάποδο το δίχτυ
Κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη

Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά
Γιατί του φόβου τα πλεχτά
Τα δείχνουν όλα στη ζωή μασ γκρίζα

Και τα καλά και τα φριχτά
Στον κόσμο ετούτο είναι μικτά
Στον ήλιο γίνεται ο καρπόσ
Στο χώμα η ρίζα

Κι αυτού του μάταιου η αράχνη
Που πάει ρε φίλε και μασ ψάχνει
Μ’ αυτό τ’ ανάποδο το δίχτυ
Κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη

Πριν κατέβει στο πρόσωπό σου
Και στο συνειδητό το υπό σου
Μ’ αυτό τ’ ανάποδο το δίχτυ
Κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη