Η μακαρονάδα

Στισ εκλογέσ του μέλλοντοσ εγώ λευκό θα ρίξω
Το σπιτικό μου μόνη μου πια λέω να κυβερνήσω
Τα πιάτα με τουσ βουλευτέσ και υπουργούσ θα βάλω
Κι έτσι θα έχω μάτια μου κουζινικό μεγάλο
Πια δεν αντέχω αρχηγούσ και λόγια μπερδεμένα
Ασ κάνουνε κυβέρνηση χωρίσ εμένα
Κι ασ κυβερνήσουν το λαό εάν υπάρχει ακόμα
Κι αν δεν τον καταβρόχθισαν κι αυτόν σε κάποιο κόμμα
Κι ασ λένε τισ σοφίεσ τουσ μεσ’ τη βουλή και έξω
Αυτό το ανέκδοτο παιδιά άλλο δε θα τ’ αντέξω

Ποιoσ μου δίνει τα κλειδιά τησ βασιλείασ
Στα παλάτια των ονείρων μου να μπω
Κι απ’ τα κύματα τησ ροζ πολυφωνίασ
Μεσ’ την άσπρη μου στολή ν’ αναδυθώ

Θα βάλω την καρό ποδιά να φτιάξω μακαρόνια
Και με δουλειέσ του σπιτικού θα φεύγουνε τα χρόνια
Και θα με παίρνουνε μαζί σε άλλη γη και τόπουσ
Όπου δεν έχουνε λαό αλλά μονάχα ανθρώπουσ
Δεν έχουνε κυβέρνηση ούτε και παρατάξεισ
Και βλέπεισ φάτσεσ γελαστέσ όπου και να κοιτάξεισ
Αχ μη με ρωτήσετε αν έχουνε πατρίδα
Εγώ σασ λέω μόνο αυτά που απ’ τη κουζίνα είδα
Και πόνεσα σαν σκέφτηκα τη χάλια μασ ελλάδα
Και ήρθε και μου έγινε τέλεια η μακαρονάδα