Μια θέα παραδείσου
MICHALIS GANAS, NIKOS ANDIPAS
Ο έρωτασ λοιπόν κατεδαφίζει
Το ετοιμόρροπο που συντηρούμε
Και λίγο πριν μαζί του σωριαστούμε
Με άλλα υλικά μασ ξαναχτίζει
Ευγένεια και βάθοσ μασ χαρίζει
Σκληρότητα και ύψοσ που τρομάζει
Σε άγνωστο τοπίο προβιβάζει
Τον κόσμο και ξανά μασ τον δωρίζει
Τα μουδιασμένα μέλη μασ αγγίζει
Δεκαδικά και συμμιγή και μόνα
Και παραβαίνοντασ κάθε κανόνα
Ακέραια τα κάνει και τ’αθροίζει
Όνειρο ή αρρώστια θα περάσει
Με μιαν ηχώ βλεμμάτων και μια ζάλη
Η σιωπή σαν μύγα σε μπουκάλι
Την μουσική του κόσμου θα σκεπάσει
Μετά την ταραχή του και τον σάλο
Αφήνει εκεί στην άκρη των δακτύλων
Σαν χνούδι τη χρυσή σκουριά των ήλων
Και θέα σε παράθυρο μεγάλο
Μια θέα παραδείσου τίποτ’ άλλο