Στη χώρα που δεν έχει χρόνο
Στη χώρα που δεν έχει χρόνο
Ούτε φεγγάρι ούτε πρωί
Σαν φαναράκι φέγγει μόνο
Ψεύτικο σπίτι από χαρτί
Κι είναι γεμάτο απ’ τα όνειρα μου
Ασ είναι πάντοτε αδειανό
Σαν κάστρο στο χαλί τησ άμμου
Υψώνεται στον ουρανό
Σκεπή δεν έχει μήτε πόρτα
Μόνο παιχνίδια κατοικούν
Κι όταν οι κούκλεσ βγαίνουν βόλτα
Οι λύπεσ παν να κοιμηθούν
Κάποιοσ μιλά κάποιοσ σωπαίνει
Στο κάδρο κάποιοσ μου γελά
Σαν καραβάκι κάποιοσ δένει
Το σπίτι στην ακρογιαλιά
Τα παραμύθια του θυμάμαι
Και μια κόκκινη κλωστή
Λύνει και δένει ότι φοβάμαι
Στου ύπνου τη μεγάλη αυλή
Κλειδί δεν έχει να φυλάξει
Στην κάμαρα του μυστικά
Ιππότεσ από μπλε μετάξι
Τη νύχτα διώχνουν μακριά
Κάποιοσ μιλά κάποιοσ σωπαίνει
Στο κάδρο κάποιοσ μου γελά
Σαν καραβάκι κάποιοσ δένει
Το σπίτι στην ακρογιαλιά
Βλέπει των άλλων τα ταξίδια
Βλέπει που τρέχουν βιαστικοί
Μα η δική του η πυξίδα
Δείχνει πωσ πάντα θα ‘ναι εκεί
Στη χώρα που δεν έχει χρόνο
Ούτε φεγγάρι ούτε πρωί
Σαν φαναράκι φέγγει μόνο
Ψεύτικο σπίτι από χαρτί