Οι Κυκλάδες

Είδα στα μάτια σου τον ήλιο τησ αυγήσ
Είδα την ίδια τη ζωή να μ' ανασταίνει
Κι ύστερα χάθηκεσ στην ερημιά τησ γησ
Κι έγιν' ο κόσμοσ γειτονιά συνηθισμένη

Κι ύστερα χάθηκεσ σαν άστρο τ' ουρανού
Κι έγιν' ο κόσμοσ ξερονήσι για φυγάδεσ
Είδα τον ήλιο που ομορφαίνει τισ κυκλάδεσ

Ήταν τα μάτια σου παράπονο παιδιού
Τότε που φεύγαν οι χαρέσ σαν λιποτάχτεσ
Κι ύστερα έφυγεσ κι εσύ να πασ αλλού
Κι απ' την αγάπη μασ απόμειναν οι στάχτεσ