Pame Sto Agnosto

Μες τη ζωή μας την πεζή ως πότε πια κανείς να ζει
Ως πότε πια κανείς να ζει μες τη ρουτίνα
Τα χρόνια ρίχνουν στα μαλλιά μας την πλατίνα
Και την ψυχή μας γερνάνε σιγά
Έλα να φύγουμε μαζί ακόμα τ' όνειρό μας ζει
Έλα να φύγουμε προτού κι αυτό πεθάνει
Πριν το κουράγιο η ζωή μάς το μαράνει
Και πρίν να πούμε πως θα 'ναι αργά

Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
Πάμε να ζήσουμε σε κόσμους μακρινούς
Να βγούμε λίγο απ' της ζωής την καταιγίδα
Και να γνωρίσουμε καινούργιους ουρανούς
Χθες πρωτοαντίκρυσα την πρώτη μου ρυτίδα
Κι υπάρχουν τόσα στη ζωή που δεν τα είδα
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα
Σε κάποια μέρη που δεν ξέρει ούτε ο νους