ที่คั่นหนังสือ
ฮา โว้
สิ่งใดที่หนึ่งในใจมันยังคงลึกอยู่ข้างใน
เธอเข้ามาในชีวิตที่ได้จดเอาไว้
คือความทรงจำของใจ
ที่ใกล้กัน
ยังผูกพัน
ตลอดไป
ทางที่ผ่าน
คืนและวันที่พ้นไป
มีเรื่องราวที่หลากหลาย
เพิ่มขึ้นมากมายในแต่ละวัน
เปรียบชีวิตดั่งหนังสือ
ที่รวมทุกความรู้สึกเหล่านั้น
ตั้งแต่พบจนวันที่เราต้องแยกไป
ฮูฮู
ทุกทุกอย่าง
มีเส้นทางที่ต้องเป็น
คนที่เคยได้มองเห็น
แค่พริบตาเดียวก็อยู่แสนไกล
ฮา
มีแค่ภาพเก่ากับเสียงที่มี
แค่ความทรงจำเอาไว้
ถูกบันทึกลงหน้าสุดท้ายด้วยน้ำตา
วันคืนที่ใช้ร่วมกัน
ทำเป็นที่คั่นเพื่อเปิดขึ้นมา
เวลาเหงาใจ
เหมือนเดินกลับไปในวันของเรา
เหมือนภาพวันเก่าอยู่ในสายตา
เสียงเพลงหนึ่งจะดังขึ้นมา
เมื่อเธอจับมือฉันไว้
แววตาคู่เดิมที่เคยมองกัน
ยืนยันว่ารักไม่เคยจางหาย
ความเป็นจริงแยกเราให้ไกล
ในความทรงจำหัวใจเราผูกกัน
ในที่สุด
ชีวิตเราต้องก้าวไป
เจอเรื่องราวที่หลากหลาย
เพิ่มขึ้นมากมายในแต่ละวัน
ฮา
แต่ว่าเมื่อไรที่เหงาหัวใจของเราจะเปิดอ่านมัน
เพื่อซึมซับนาทีที่มันช่างสวยงาม
วันคืนที่ใช้ร่วมกัน
ทำเป็นที่คั่นเพื่อเปิดขึ้นมา
เวลาเหงาใจ
เหมือนเดินกลับไปในวันของเรา
เหมือนภาพวันเก่าอยู่ในสายตา
เสียงเพลงหนึ่งจะดังขึ้นมา (ฮู้)
เมื่อเธอจับมือฉันไว้
แววตาคู่เดิมที่เคยมองกัน
ยืนยันว่ารักไม่เคยจางหาย
ความเป็นจริงแยกเราให้ไกล
ในความทรงจำหัวใจเราผูกกัน
เหมือนเดินกลับไปในวันของเรา
เหมือนภาพวันเก่าอยู่ในสายตา (โว้)
เสียงเพลงหนึ่งจะดังขึ้นมา (โว้วู้โว้)
เมื่อเธอจับมือฉันไว้ (จับมือฉันไว้)
แววตาคู่เดิมที่เคยมองกัน (หัวใจยืนยันว่ารัก)
ยืนยันว่ารักไม่จากไปไหน (โว้วู้โว้)
ความผูกพันที่เขียนด้วยใจ
ไม่มีอะไรหรือใครจะลบมัน