Włóczęga

Gdzie Bajkał podnóża gór sięga
Przez śniegi wichurę i noc
Wędruje zgarbiony włóczęga
Dźwigając przeklęty swój los

Do brzegu Bajkału podchodzi
Wspomina rodzinny swój dom
Ostatkiem sił wsiada do łodzi
Na wiosłach zaciska swą dłoń

Dopływa ktoś wyszedł go spotkać
Ktoś czeka on sercem już zgadł
Ach witaj mi Matko najdroższa
Czy zdrowi mój Ojciec i Brat

Twój Ojciec już dawno nie żyje
Zmarznięty przykrywa go grób
A Brat Twój w dalekim Sybirze
Kajdany mu dźwięczą u stóp

Gdzie Bajkał podnóża gór sięga
Przez śniegi wichurę i noc
Wędrował zgarbiony włóczęga
Dźwigając przeklęty swój los

Wędrował zgarbiony włóczęga
Dźwigając przeklęty swój los