Nekros Keros
Dimitris Karras
Η θάλασσα που μοιάζει με τη ζωή
σε παρασύρει στο βυθό της
Είναι στον Άδη ένα μαύρο σκυλί
Που φυλάει το θησαυρό της
Εδώ η άμμος έχει βγάλει καρφιά
Και τα πουλιά πετάνε στείρα
Έχω τη σκοτεινή μου πλευρά
Ανδρώθηκε από τη μοίρα
Αδειάζει η πόλη και εγώ σκαρί
Σακατεμένο, να ταξιδέψει δεν μπορεί
Κι ο ουρανός δεν με βοηθάει
Νεκρός καιρός είναι αυτός που δε φυσάει
Πώς να σ' αφήσω να κάνεις μια ευχή
Ούτε ένα αστέρι δε ραγίζει
Φοβάται μες στην ερημιά να κρυφτεί,
Ακούει το σκύλο να γαβγίζει
Εδώ τα βράχια έχουν δόντια κοφτερά,
Απάνω αν πέσεις θα σε φάνε
Το μίσος έγινε ανάσα βαριά,
Που με σπατάλη το σκορπάμε
Αδειάζει η πόλη και εγώ σκαρί
Σακατεμένο, να ταξιδέψει δεν μπορεί
Κι ο ουρανός δεν με βοηθάει
Νεκρός καιρός είναι αυτός που δε φυσάει