Η μοναξιά είναι σαν τη βροχή

Η μοναξιά είναι σαν τη βροχή
Από τη θάλασσα προσ τα βράδια ανεβαίνει
Από τουσ κάμπουσ που μακρινοί είναι και χαμένοι
Πάει προσ τον ουρανό όπου πάντα κατοικεί
Κι από τον ουρανό πέφτει στην πόλη σαν βροχή

Μεσ στισ αβέβαιεσ ώρεσ προσ το πρωί
Όταν οι δρόμοι όλοι στο σπίτι σε γυρίζουν
Κι όταν τα σώματα που δε βρήκαν τίποτα χωρίζουν
Θλιμμένα κι απογοητευμένα
Κι ακόμη όταν οι άνθρωποι που ο ένασ τον άλλον μισούνε
Πρέπει στο ίδιο κρεβάτι κι οι δυο να κοιμηθούνε

Πάει τότε η μοναξιά όπου παν κι οι ποταμοί