Gebroken Van Binnen
[VERSE 1: Feis]
Zat in een ritje ben optijd ontkomen
We hadden het thuis niet breed we aten rijst en bonen
Die tijd, zelfs bereid om voor een prijs te doden
En schrijven deed ik min of meer om tijd te doden
Liep te rennen voor die money never buiten adem
Riep: “Straatsoldaten, motherfock een buitenstaander”
En fock studeren, ik vond het toen te duur
Mama die moest kiezen, eten of de huur
Kledingzaken, maar money maken kon anders lopen
Ik zag haar te weinig, maar ik zweer ik kon echt alles kopen
Van alles kopen, naar alles over alles afgelopen. Want die fucking belasting dacht daar anders over
Zelfs tot honger toe, hielt ze hoofd boven water ik had 2 matties die, hiervan op de hoogte waren
Stress thuis dus liep ik liever door de straten, of sliep ik in de stu daar bij die ektuh toen in de garage, vraag ze
Boste het op een beat voelde me ontlast
Die tori van me borst als een stropdas
Van ver gekomen, maar heb nog ver te gaan
Kijk waar ik vandaan kom my n***a hoe kan het slechter gaan
(huh) (fock dat)
Ben een survivor nigga
Bereid om iets van niets te maken ben MacGyver nigga
Moet verder, je kan mee of je kan blijven nigga
Blijf, dan wordt het tijd onze wegen te scheiden nigga
[VERSE 2: Feis]
Fuck de race naar de top
En die medailles mag je zelf houden
Doe ze lekker in je kontje douwen
Niet arrogant, ik kan het onderbouwen, ik wou verder bouwen
Ik kwam niet voor je plek, ik kwam die mijne zelf bouwen
Hiphop in een ? tijdens werkpauze
Ik hoorde dat die ene rapper voor mijn plek kwam
Please, ga je gang ik hoef niks te haasten
Is het mijn tijd, dan maak ik een kroontje van die twaalf
Een Roley, dat Ecktuh ding is ook iets symbolisch
Dus met de meeste van die rappers fok ik sowieso niet
Niet dezelfde normen, dezelfde waarden
Niet dezelfde principes, dezelfde moralen
Moest lopen met een pipa toen gepopt was
Shout out naar U-Niq die toen mijn rug had
Met hem van, klimmen naar chillen op een roltrap
Van een roltrap, in een rolstoel, man
Fuck wat mensen denken, ik moet aan mijn mensen denken
De last op mijn schouder werd een hernia
Een nieuwe decennia, na 24 dagen
Ik werd 24 en dacht mijn laatste uur is geslagen, echt
Misschien de reden dat ik ademhaal
Misschien de reden dat ik slapen haat
God heeft me gespaard, man ik dank
Ook al loop ik een beetje mank
[VERSE 3: Feis]
Het liefst trek ik terug, in rust
Mijn anoniemiteit die wil ik terug
Ik mis het, maar de missie is om het te maken
Die ‘million dollar smile’ van me is een camouflage
Camouflage van wat er echt in me omgaat
Ik, ik heb die shit gecamoufleerd ik ben een soldaat
Maar voel dat me levenslust langzaam opraakt
Wanneer je toch slaapt hopen dat je niet opstaat
Gespannen schouders, moe van het sjouwen
Maar afgeleid door de liquor, de aandacht, de vrouwen
Het zorgt ervoor dat ik optimistisch blijf
Een eind te maken aan die shit zou egoïstisch zijn
Sowieso m’n ma nog hier, dat is niks voor mij
Maar zij is depressief, ze ziet die shit in mij
Ik heb die shit al jaren niet meer uitgehuild
Fysiek ben ik sterk, mentaal uitgeteld