Logariasate Lathos

Άσε πλέον φωνή μου τον ανέμελο στίχο
Το μεθύσι σου δέσε και τη φλόγα σου κράτα
Σφίξε τώρα ζευγάρια την ηχώ με τον ήχο
Στρώσε στέρεο το βήμα στράταν ίσια περπάτα
Μεγαλόφωνοσ ύμνοσ στο φαρί του ασ σε πάρει
Που ζητά δεξιοσύνη και καλό χαλινάρι

Κι ασ μην πουν πωσ τραγούδι σαν κι αυτό δεν ταιριάζει
Τέτοια σκότεινη ώρα που τα στήθια σου πνίγει
Λέω εκείνο που μένει και που μόνο θ' αλλάζει
Στο καλύτερο πάντα σαν η αγκούσα θα φύγει
Γιατί αυτοί θε να φύγουν πεσ πωσ κιόλασ κινάνε
Μα όλα τ' άλλα θα μείνουν και δικά μασ θε να 'ναι

Όχι εσάσ δε σασ θέλει τούτη η γη δε σασ ξέρει
Όλα εδώ είναι δικά μασ τι απ' το κάθε λιθάρι
Απ' το χώμα απ' το δέντρο το νερό και τ' αγέρι
Το κορμί μασ μια στάλα για να γίνει έχει πάρει
Η ψυχή μασ επήρε μια πνοή απ' το καθένα
Όλα εδώ είναι δικά μασ μα για σασ όλα ξένα

Γιατί εσείσ είστε ξένοι κι όσα βάγια αν κρατάτε
Τούτη η γη δεν πουλιέται δεν τησ γίνεστε φίλοι
Η πατρίδα είναι μάνα έχει μνήμη θυμάται
Απ' τον άγιο τησ κόρφο ποια βυζάξανε χείλη
Κι η γλυκιά μασ η κύπροσ ήταν είναι θα μένει
Για τα τέκνα τησ μάνα μα για σασ πάντα ξένη

Λογαριάσατε λάθοσ με το νου σασ εμπόροι
Δε μτριέται πατρίδα λευτεριά με τον πήχη
Κι αν μικρόσ είναι ο τόποσ και το θέλει και μπορεί
Τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι
Τούτη η δίψα δε σβήνει τούτη η μάχη δε παύει
Χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι