Ta oneira

Τα όνειρα τα ανθρώπινα
Γλυκά και μισοσκότεινα
Περάσαν ένα ένα
Έξω από την πόρτα μου
Κι ασ καίγανε τα φώτα μου
Δεν στάθηκε κανένα

Ποτέ μου δεν κατάλαβα
Ποιο ριζικό μετάλαβα
Και ζω μεσ τον χειμώνα
Πωσ η ζωή καρφώθηκε
Ισόβια στριμώχτηκε
Στησ κόλασησ το στόμα

Τα πιο καλά μου αισθήματα
Σαν να 'ταν αμαρτήματα
Τα έχω πληρωμένα
Μόνοσ και ρέστοσ έμεινα
Εγώ που σ' όλουσ έδινα
Δεν έχω πια κανένα