Thymatai h agaph proti

Είμαστε κι οι δυό μας πιά αλλού δεμένοι, ξένοι κόσμοι τόσο μακρινοί, μα βαθιά, κάτι απ΄τα στήθια ανεβαίνει, μια ανάσα που καλεί.
Κάτι που ξυπνά γλυκά τις αναμνήσεις, άλλα χρόνια τόσο μακρινά, ήθελες να πάς αλλού και να με σβήσεις, μα ακόμα σε πονά.

Θυμάται η αγάπη πρώτη, ότι είχ΄ ονειρευτεί, πως έλαμπε στη νιότη, πριν προδοθεί.
Ξυπνά μια νύχτα πρώτη, με την ματιά σκληρή, δικάζει τον προδότη, τον τιμωρεί.

Είμαστε κι οι δυό μας πιά αλλού δεμένοι, δύο τραίνα σ΄άλλες διαδρομές, κάποιο βράδυ η καρδιά πιο πίσω μένει πόσο μας πονά το χθές.
Ήμουνα τρελλός τις νύχτες στο κορμί σου, με βαρειά φωνή που έλεγε πολλά, έδωσες το σώμα σου αλλού θυμήσου, όμως τώρα σε πονά.