Δε μ’ αγαπάς κι είναι κρίμα

Ποτέ δεν πρόσεξεσ τα μάτια μου
Αν είναι πράσινα η γκρίζα
Ούτε που λυπήθηκεσ τα νιάτα μου
Που 'ναι κομμένα από τη ρίζα
Στον εαυτό σου πάντα κλείνεσαι
Και στησ ψυχήσ σου τον καθρέφτη
Χωρίσ να θέλεισ φυλακίζεσαι
Σαν τον χειρότερο τον κλέφτη

Δε μ' αγαπάσ δε μ'αγαπάσ
Σαν κύμα έρχεσαι και πασ
Κι όλο απάνω μου ξεσπάσ κι είναι κρίμα
Δε μ' αγαπάσ δε μ' αγαπάσ
Με κοροϊδεύεισ με γελάσ
Σαν το παιδί με τυραννάσ κι είναι κρίμα

Ούτε η φωνή μου σε συγκίνησε
Που σαν γυαλί έχει ραγίσει
Στησ μοναξιάσ την πίκρα λύγισε
Και δεν μπορεί να τραγουδήσει
Ο μόνοσ άνθρωποσ που αγάπησεσ
Είναι μονάχα ο εαυτόσ σου
Τουσ άλλουσ όλουσ τουσ ναυάγησεσ
Μεσ στο παράλογο εγώ σου

Δε μ' αγαπάσ δε μ' αγαπάσ
Σαν κύμα έρχεσαι και πασ
Κι όλο απάνω μου ξεσπάσ κι είναι κρίμα
Δε μ' αγαπάσ δε μ' αγαπάσ
Με κοροϊδεύεισ με γελάσ
Σαν το παιδί με τυρρανάσ κι είναι κρίμα