Μενεξεδένια ήταν τα βουνά

Μενεξεδένια ήταν τα βουνά
Μενεξεδένια τα φιλιά
Μενεξεδένια ήταν τα μάτια σου
Κατάμαυρη είναι η μοναξιά

Το τρένο αυτό που σε ξερίζωσε
Μου σκίζει πάντα την καρδιά
Το σφύριγμά του είναι για μέ λυγμόσ
Το πέρασμά του είναι καημόσ

Ήμουν για σένα ο διαβάτησ που περνά
Ήσουν για μένα το νερό και η φωτιά

Σε κράτησα μέσα στα χέρια μου
Σα νά ‘σουνα μικρό πουλί
Με την αυγή γλυκοκελάηδησεσ
Το δειλινό είχεσ χαθεί

Κι εγώ στα δάση τώρα τριγυρνώ
Μετρώ τα κίτρινα κλαδιά
Μετρώ τα φύλλα που ξεράθηκαν
Την άμετρη μετρώ ερημιά