Μοναχικές Γυναίκες

Είναι βραδιέσ που θέλω κάπου να μιλήσω
Από ένα χέρι να πιαστώ
Να βγω έξω να ζήσω
Για ένα τσιγάρο ένα ποτό
Να πιάσω κάποιον να του πω
Δώσ' μου το χρόνο σου
Κι εγώ θα γείρω το κεφάλι μου στον ώμο σου
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει
Δε γίνεται
Στου πρώτου άγνωστου το πρώτο γεια
Δεν παραδίνεται

Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική
Φτάνω στο σπίτι λέω μπαίνω φυλακή
Εκείνοσ έρχεται κοντά μου μ' αγκαλιάζει
Κι ύστερα μόνοσ στα προβλήματα βουλιάζει
Παραπονιέται βλαστημάει τον εαυτό του
Και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του
Με πιάνει κρίση
Σέρνεται απάνω μου
Τον έρωτα να ζήσει

Κι εγώ είμαι μόνη για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο
Ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω
Να λέω βοήθα με χριστέ και να δακρύζω
Πήρα τουσ δρόμουσ και διέξοδο ζητούσα
Χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα
Καπνόσ και σκόνη
Και όλα γύρω μου φωνάζουν
Είμαι μόνη

Οι πιο μεγάλεσ νύχτεσ
Είναι αυτέσ που κλαισ και δε σ' ακούν
Θυμίζουνε γυναίκεσ
Μοναχικέσ γυναίκεσ που πονούν