Już jesień - już prawie

Już dymy znad pola przypadły do ziemi
Już w brąz się odmienia bogactwo jesieni
Jesieni

Już niebo nie tuli ciepłego zachodu
Już świt nie tak wczesny gdy wstaje nad wodą
Nad wodą

Już jabłka dojrzałe chowają się w trawie
Już lato odchodzi już jesień już prawie
Już jesień już jesień już prawie

Już głogi się kładą owoców ciężarem
A niebo choć w słońcu wydaje się szare
Wciąż szare

Już ptaki na bagnach mniej skore do śpiewu
Już trawy się chylą gotowe do siewu
Do siewu

Już dzieci mniej chętne wieczornej zabawie
Już lato odchodzi już jesień już prawie
Już jesień już jesień już prawie

Już młyny wietrzaste podnoszą ramiona
Już dzięcioł niegłośny w drzewiastych koronach
Koronach

Już pająk uplata babiego nić lata
Już strachy na wróble ukryły się w chatach
Pod strzechą

I ludzie już muszą dzień zacząć o kawie
Już lato odchodzi już jesień już prawie
Już jesień już jesień już prawie

A w niebie wysoko latawce w obłokach
Przytulić chcą chmury do serca z tektury
Z tektury

Bo w sercach z papieru jest ptasia tęsknota
I żałość jesienna i wielka ochota
Ochota

Co żyje od wieków w chłopięcych marzeniach
I nic jej nie zmieni bo czas jej nie zmienia
Nie zmienia nie zmienia
Już jesień już prawie
Już jesień już prawie
Już jesień