ลืมใจไว้มุกดาหาร

เดินสายมาเหนือใต้
บ่เคยฮักผู้ได๋
ได้เพียงเว้าผ่านผ่าน
มาพ้อหนุ่มมุกดาหาร
นอนบ่หลับกินบ่ได้
อะไรอ้ายบัดห่างเหิน

นอนหลับหลับหัวใจนางเรียกเอิ้น
ฮ้องหาพี่อยากหนีตาม
มุกดาหารเมืองงาม
ข้างแม่โขง สัญญาน้อง

กลับจากวันแข่งเรือ
หัวใจน้องเหี่ยที่มุกดาหาร
คุยกับน้องตั้งนาน
กลับมาถึงบ้านนอนซึมเป็นปี
ไม่เป็นอันกินและอันนอนเลยพี่
รักษาอย่างดี
แต่ใจน้องมันยังเหี่ย

โอ้เมืองมุกถิ่นงาม
พี่ชวนน้องข้ามฝั่งโขงนั่งเรือ
โอ้รักน้องดั่งเกลือ
ที่มันน้อยค่า รักษาความเค็ม
จุดเทียนบูชา อธิษฐานพันเล่ม
ให้รักเปี่ยมเต็ม
อย่ามีวี่แววเว้าแหว่ง

หัวใจเหี่ยนานเป็นแล้ง
หัวใจเหี่ยนานเป็นแล้ง
พี่เอ๋ยเก็บไว้ให้แหน่
อย่าให้ไผยืมต่อแท้แท้
ใจน้องแม่นหน่วยเดียว

อย่าให้เบี้ยวคือหน่วยบักแตง
หัวใจแพงค่ามันเป็นล้าน
เหี่ยลงฮ้านขายก๋วยเตี๋ยวพี่
ตั้งแต่มื้อนั่นจำไว้แหน่เด้อ

กลับจากวันแข่งเรือ
หัวใจน้องเหี่ยที่มุกดาหาร
ตอนที่น้องนั่งร้าน
ก๋วยเตี๋ยวของพี่
คนดีแรกเจอ

จะนอนกลางวัน
มันก็ยังละเมอ
ถ้าหาไม่เจอ
พี่จ๋าต้องตายแน่นอน