หน้างอข้างหม้อก๋วยเตี๋ยว

แฟนหายนั่งขายก๋วยเตี๋ยวเนื้อเปื่อย
แสนแสนแสนแสนเน่อ
มาทำใจช้ำเพราะใคร

วันนี้เพิ่งรู้พี่นั่งร้านใหม่
ร้านเขานั้นใหญ่
ย้ายมาจากเมืองบางกอก
ร้านน้องกระจอก
ลืมแลยอมแพ้ปลายทาง

ถั่วงอกของน้องไม่ขาวเลยเผ่น
ร้านเขาขาวเด่น
น่าชิมด่วนลิ้มลืมนาง
คนขายร้านนั้นเขาโชว์เรือนร่าง
เขาสวยไม่สร่าง
เลยลืมแม่ค้าคนจน
รักหลุดรักหล่น
ลอยไปเจ็บใจจังเชียว

หน้างอข้างหม้อก๋วยเตี๋ยว
มาเหลียวเห็นเขาเว้ากัน
หน้างอข้างหม้อก๋วยเตี๋ยว
มาเหลียวเห็นเขาเว้ากัน

พี่เอ๋ยละไปเติมสีสัน
ร้านเขาเปี่ยมเต็มรอยยิ้ม
ร้านนางปล่อยเข้าสนิม
รอยยิ้มกลายเป็นรอยเศร้า

ก๋วยเตี๋ยวเขาคงแซ่บกว่าหมู่
มือดึงหูบ่ออกบ้ออ้าย
สามถ้วยบ่เหลือ
เคยเอื้อเฟื้อเนื้อเปื่อยประจำ
บอกเขารำว่าสิหยุดกินเนื้อ
เคยกูลเกื้อไปหลงก๋วยเตี๋ยวไก่
หน้าเขาใสทั้งมีลักยิ้ม
ถิ่มน้องขี้เหร่หลาย

หน้างอข้างหม้อก๋วยเตี๋ยวทุกวัน
บางครั้งคิดสั้น
แฟนนั้นทำเหงาปางตาย
ปวดหัวปวดฟันยังพอทนได้

ปวดใจไม่ตาย
ก็บุญเฮาแล้วแม่นบ่
เสียแฟนรูปหล่อ
หน้างอเป็นเดือนเป็นปี

นึกกลัวละพี่ชายลวงล่อ
นึกกลัวละพี่ชายลวงล่อ
เห็นหมากส้มมอลืมหมากมะระ
หวัดมรณะยังบ่กลัวส่ำอ้าย

ไปแล้วสิเปลี่ยนสอง
ย่านรูปค่องบ่หันหลังมาแหว่
ย่านคักแหน่คือสงครามอิรัก
สาหัสหัวสักกะเทียมกลุ้ม
สองมือนั่งกุมขมับไว้
ขมับไว้ เออละหน่าย