Aan Het Wolgastrand

Nu staat ze daar in 't licht van duizend sterren
Met een brief gevouwen in haar hand
Met haar blik weemoedig naar de verte
En de pijn die in haar hartje brandt
Zo net lag zij nog in z'n armen
In 't schijnsel van de volle maan
Ja hij kon zich aan haar liefde warmen
Maar toch is hij weggegaan

Met zijn brief en tranen in haar ogen
En een groot geluk verbrand
Staat ze daar verbitterd en verloren
Onder de sterren aan 't Wolgastrand
Ja ze had nog honderdduizend wensen
Tot hij plotseling in de nacht verdween
Kijk de lichten doven uit nu één voor één
Met zijn brief en tranen in haar ogen
Blijft ze aan het strand alleen

Nu loopt ze daar en kijkt naar het verleden
Vele jaren gingen traag voorbij
Het liefdesvuur is milder maar gebleven
Zelfs het strand ligt er verlaten bij
Ze houdt niet zo van afscheid nemen
Maar toch is dit de laatste keer
En ze tuurt nog éénmaal in de verte
Want de liefde komt nooit weer

Met zijn brief en tranen in haar ogen
En een groot geluk verbrand
Staat ze daar verbitterd en verloren
Onder de sterren aan 't Wolgastrand
Ja ze had nog honderdduizend wensen
Tot hij plotseling in de nacht verdween
Kijk de lichten doven uit nu één voor één
Met zijn brief en tranen in haar ogen
Blijft ze aan het strand heel alleen