Σαν πολύτιμο πετράδι

Ειν’ ο αέρασ που χαϊδεύει μεσ στον κάμπο μιαν ελιά
Και ο ήλιοσ που ανατέλλει και ξανθαίνει τα σπαρτά
Ειν’ η θάλασσα που τρώει κάθε βράχου τισ αιχμέσ
Και οι μυρμηγκιέσ ανθρώπων που τραβούν για τισ δουλειέσ

Κάτι ώρεσ σαν και τόυτη τόσο εύκολα ξεχνώ
Σαν παιδάκι πού 'χει κλάψει πάιρνω δώρα και γελώ
Σαν πολύτιμο πετράδι με δουλεύει η ζωή
Για ν’ αξίζω κάθε χάρη μη δακρύσω πια στη γη

Ειν’ το χώμα που γεννάει και μετά χαμογελά
Σαν τη μάνα που χαϊδεύει του παιδιού τησ τα μαλλιά
Είναι το ουράνιο τόξο έπειτα από τη βροχή
Που με κάνει και ξεχνάω τι περνώ κάθε στιγμή

Κάτι ώρεσ σαν και τόυτη τόσο εύκολα ξεχνώ
Σαν παιδάκι πού 'χει κλάψει πάιρνω δώρα και γελώ
Σαν πολύτιμο πετράδι με δουλεύει η ζωή
Για ν’ αξίζω κάθε χάρη μη δακρύσω πια στη γη