Παιδί Της Νύχτας

Ε!
Είναι η Αθήνα 2000
Είναι 12 ακριβώς φιλε
Και πάει κάπως έτσι
Δύο ένα
Δύο δύο δύο ένα
Δώδεκα δεκατέσσερα
Ένα

Χάνω τον νου μου
Κάθε βράδυ περπατώ το δρόμο για την κόλαση
Κοντά στο τέλος είμαι νύχτα
Τέλος για κάθε συναίσθημά μου ζήτα
Δεν έχω τίποτα να δώσω Αθήνα
Παιδί σου μα μεγάλωσα δίχως να σ' έχω δίπλα
Κάνναβης καύση
Μες στην αλάνα μεθυσμένος είμαι τσίτα
Ματιές δικάζουνε το μέλλον των ματιών
Αν θέλεις κοίτα με έχω καύλες ακόμη και πίτα
Μες στη σιωπή το βήμα μου γίνεται θόρυβος
Φωνές ακούγονται μέσα απ' τα σπίτια
Μάτια που κοιτούν πίσω από κάγκελα βλέπουν μισή αλήθεια
Είδα τα πάντα στο δρόμο
Εκτός από τη χλίδα μόνο
Και αυτό να ξέρεις για 'μένα έγιναν τα χείλη σου στα χείλη μου για 'μένα οξυγόνο
Νύχτα
Ήταν σαν όνειρο μα θυμάμαι τα πάντα τώρα
Μέσα στον πόλεμο μα δεν έγινα θύμα
Ποτέ μου δεν έδωσα τον αδερφό μου για το χρήμα
Πάνω στη ζάλη μου παίζω τα πάντα χύμα
Αυτά τα φώτα μου θολώνουν το πεδίο
Γύρω μου σκοτάδι κι έχει κρύο τίποτα δεν είναι αστείο
Πάντα ζάντα
Τα αδέρφια μου με ξέρουν
Δε φωνάζω σα μαλάκας για να τους το παίζω μάγκας δες
Δε βγαίνω κάρτα μεθώ πριν απ' το χάραμα
Πεθαίνω και πάλι τη νύχτα ζωντανεύω για να
Κάνω κουμάντα
Περνώ απαρατήρητος αν θέλω δε με βλέπεις και
Αν έχεις φράγκα ψηλέ να προσέχεις δεν κρατάν' όλα για πάντα
Είδα το φως μου μια νύχτα μέσα στα πάρκα

Γράφω κάτω απ' τη Σελήνη
Αναγκάζομαι
Ό,τι μου 'χει μείνει είναι
Παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
Τη νύχτα
Βγαίνω απ' την παγωμένη λίμνη

Γράφω κάτω απ' τη Σελήνη
Αναγκάζομαι
Ό,τι μου 'χει μείνει είναι
Παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
Τη νύχτα
Βγαίνω απ' την παγωμένη λίμνη

Δεν πόνεσα
Φίλε βγήκα από τη μήτρα φόνισσας
Όλοι σας
Πνίγεστε μέσα στην πόλη σας
Εμένα δε με ξέρετε πια
Και δε φοβάμαι να πεθάνω
Πόσο δεν το φαντάζεσαι καν
Δεν αποσύρομαι το χάραμα
Δεν βρίσκω ύπνο μα
Όταν ανοίγω τα μάτια πρέπει να φύγω
Για πόσο ακόμα θα κρύβομαι από τον Ήλιο
Γίνομαι λάδι στη φωτιά δεν τη σβήνω
Του μεθυσμένου το χαμόγελο είναι ψέμα
Κι εφόσον με κοιτάς θα τρέχει θέμα
Άσε με να σου πω
Μπήκα με τον αδερφό μου μόνος σε 20 άτομα
Δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό
Περνούν εικόνες βροχή πάνω απ' τα μάτια μου
Πάνω στα χείλη μου πέφτουν σταγόνες
Χημείες
Πάνε χειμώνες
Ματωμένοι χειμώνες που με βρήκανε τη νύχτα
Κάτω απ' τις πευκοβελόνες
Δεν μπουσουλάω
Πατώ τα βήματα βαρώντας τσίτες
Κάτω από την πανσέληνο μεθάω
Πάνω σε μνήμες
Τα λόγια μου σημάδια λεπίδες
Ματωμένα κρεβάτια κι ελπίδες
Είναι θαύμα που θυμάμαι τ' όνομά μου
Δε νοιώθω μόνος με το δαίμονά μου
Εγώ θυμάμαι το σκοτάδι από τη μήτρα
Εφόσον δε με νίκησε ποτέ τη λένε νύχτα

Γράφω κάτω απ' τη Σελήνη
Αναγκάζομαι
Ό,τι μου 'χει μείνει είναι
Παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
Τη νύχτα
Βγαίνω απ' την παγωμένη λίμνη

Γράφω κάτω απ' τη Σελήνη
Αναγκάζομαι
Ό,τι μου 'χει μείνει είναι
Παγιδευμένη λογική μέσα σε δίνη
Τη νύχτα
Βγαίνω απ' την παγωμένη λίμνη