Το καράβι

Βγαίνει αργά απ' το λιμάνι το βαπόρι
Στην παγωμένη καταχνιά του δειλινού
Μια φυσαρμόνικα ακούγετ' απ' την πλώρη
Να τραγουδάει τη νοσταλγία του γυρισμού

Θα καρτερώ όσον καιρό
Λείπεισ μακριά στην ξενιτειά

Κι εγώ ιδαλγόσ ταξιδευτήσ τησ παραλίασ
Τησ φυσαρμόνικασ ακούω τον σκοπό
Και σκλάβοσ γίνομαι γλυκιάσ μελαγχολίασ
Σαν να 'μαι αυτόσ που πάει μακριά στα ξένα εγώ

Να μ' αγαπάσ όπου κι αν πασ
Κι όπου βρεθείσ μη μ' αρνηθείσ

Μαύρο σημάδι έχει γίνει το καράβι
Πέρα στη γκρίζα του ορίζοντα γραμμή
Μα η φυσαρμόνικα να τραγουδάει δεν παύει
Για τη θλιμμένη του ξενιτεμού στιγμή

Γλάρου φτερά για μια φορά
Να ‘χα να ‘ρθω για να σε βρω

Να μ' αγαπάσ