Μπενίτο μου
Ο μπενίτο κάποια νύχτα ζαλισμένοσ
Είδε όνειρο ο καημένοσ
Πωσ βρισκόταν στην αθήνα
Σε μια φίνα λιμουζίνα
Μα σαν ξύπνησε και ρίχνει ένα βλέμμα
Είπε κρίμα να ‘ναι ψέμα
Ένα τέτοιο μεγαλείο
Βρε παιδιά δεν είναι αστείο
Φέρτε πένα διατάζει και μελάνι
Τηλεσίγραφο μασ κάνει
Μα του λέμε εν τω άμα
Αν βαστάσ κάνε το θάμα
Δεν περάσανε παρά ολίγεσ μέρεσ
Κι οι θαυματουργέσ μασ σφαίρεσ
Το τσαρούχι κι η αρβύλα
Κάναν στον μπενίτο νίλα
Βρε μπενίτο μη θαρρείσ για μακαρόνια
Τα ελληνικά κανόνια
Τα ‘χουν χέρια δοξασμένα
Παλληκάρια αντρειωμένα