เอารักมาให้ เหมือนพาใจมาเจ็บ
อ้ายมีค่าเพียงยาทำใจ อือฮื้อเอ่ย
บัดยามหายเจ็บหายไข้ หายจากความเสียใจ
เจ้าลืมอ้ายแบบไร้ค่าหอบความฮักมาเป็นยา
ปานพาใจมาให้ช้ำคนทำร้ายฮู้บ่น้อ โอ้โอโอ่ย
หล่ะใจเอ้ยใจสั่งมาเจ็บกะด้อให้เจ้าจื่อได้ยินไหม
จากนี้คงบ่มีไผ บัดฮักพังสลายแล้ว
หอบรักและจริงใจมาให้เธอวันเจ้าเจอความเศร้า
หอบเสื่อหอบหมอนมานอนเฝ้าหัวใจเจ้า
เธอช้ำมาจากเขายามเศร้ามีอ้ายคอยดูแล
มอบรักแท้เป็นยารักษาใจช่อมแซมให้ทุกอย่าง
แต่เมื่อแผลใจจางเขากลับมาเจ้าก็ลาจากไป
ทิ้งอ้ายให้หมองแต่เพื่อน้องก็ต้องทนให้ได้
เป็นผู้หมดความหมายพาใจกอดความตรอมตรม
จนพอล้มบัดอกตรมขมขื่น
จนพอล้มบัดอกตรมขมขื่น
ฝืนยิ้มส่งเจ้าแต่ใจเว้าบ่ไหว
ต่อนี้กลายเป็นอ้ายต้องเหงา
เรื่องราวเก่าเก่ายังเฝ้าคอยตามหยามใจ
ช่วยเขาเยียวยาแต่รักษาโตเองบ่ได้
ยามเจ็บวิ่งชนหัวใจสุดวิสัยลบรอยความจำ
คำเอ้ยหล่าสิไปรักษาบ่อนได๋น้อใจพี่
คำเอ้ยหล่าสิไปรักษาบ่อนได๋น้อใจพี่
แผลเป็นเทื่อนี้บ่มีมื้อลบหาย
เจ้าทิ้มอ้ายไว้กลางไฮ่แกมกาป๋าชายไว้อยู่กลางนาแกมไก่
เสียใจนักเศร้าสิไปเว้าต่อไผ
เอารักมาให้เหมือนพาหัวใจมาเจ็บ
ไม่มีทางเย็บแล้วใจที่มันสลาย
หมดแล้วความหวังหมดพลังแรงใจแล้วอ้าย
หมดค่าแล้วยาทำใจที่แท้เพียงอ้ายฝันไกลลมลม
ความตรมความซึมความเศร้า
ความตรมความซึมความเศร้า
เจ็บเหงากะรวมไว้กับพี่
ความหวังดียังมีต่อเจ้าเธอฮู้แน่บ่น้อ
ก้มก่อช่อไหวบ่น้อใจเอ่ย
มันเจ็บจังเลยจนหลงฮ้อง เอ้อเอ่ย