โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย
ห้ามฝนบ่ให้ตกจังใด๋
ห้ามใจบ่ให้คึดฮอด
ถึงบ่ได้กอด
ได้แค่พาใจมาจอดความเหงา
เป็นแขกประจำที่น้องมองข้ามได้ชมเพียงเงา
หลบมุมโต๊ะเดิมที่เก่า
ให้ความปวดร้าวเข้าสิง
บ่โทษผู้ใด๋
อ้ายตั้งใจมาเจ็บ
บ่เผื่อบ่เซฟ
เพราะใจยังโสดซิงซิง
ส่งสายตาเหงา
มาซอมเบิ่งเจ้าบ่เคยซูนคิง
คืนไหนมีเสี่ยตบดริ๊งก์
อ้ายนั่งกลืนก้อนความอกหัก
ปากอ้ายมันหนัก
แต่ใจฮักเบาคือบักนุ่น
หมดโอกาสลุ้น
นับว่าโชคดีมีเจ้าให้ฮัก
คนบ่มีไผ
ได้มาอยู่ใกล้ก็สุขใจนัก
เจ็บหลายยามถูกเธอทัก
ว่าอ้ายมาถ่าผู้ใด๋
บอกให้รับฮักมาจากไผ
พบเจ้าก็ถูกชะตา
อย่าฟ้าวรำคาญเด้อหล่า
ยามที่สายตาเทียวส่งกด Like
บ่ได้ครอบครอง
แต่คิดฮอดน้องจนเป็นนิสัย
โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย
ฮักไปวันวันก็พอ
ปากอ้ายมันหนัก
แต่ใจฮักเบาคือบักนุ่น
หมดโอกาสลุ้น
นับว่าโชคดีมีเจ้าให้ฮัก
คนบ่มีไผ
ได้มาอยู่ใกล้ก็สุขใจนัก
เจ็บหลายยามถูกเธอทัก
ว่าอ้ายมาถ่าผู้ใด๋
บอกให้รับฮักมาจากไผ
พบเจ้าก็ถูกชะตา
อย่าฟ้าวรำคาญเด้อหล่า
ยามที่สายตาเทียวส่งกด LIKE
บ่ได้ครอบครอง
แต่คิดฮอดน้องจนเป็นนิสัย
โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย
ฮักไปวันวันก็พอ
โลกยังมีผู้ชายแบบอ้าย
ได้ฮัก
ได้มองก็พอ