เรือไฟไหลรัก
เสียงแคนกล่อมแดนภูไท
พาหัวใจของอ้ายห่วงหา
ยามลมหนาวโชยมา
ออกพรรษานครพนม
เที่ยวงานไหลเรือไฟ
เมื่อปีกลายท่ามกลางสายลม
สาวเมืองพระธาตุพนม
บุญอุ้มสมได้มาพบนาง
ฟังสำเนียงเสียงเหน่อ
พิเหล่อ พิเหล่อ
ยามเธอเผลอไป
เกิดเป็นมนต์รักภูไท
ผูกมัดใจให้เรารักกัน
จำคืนนั้นมีงานบุญยิ่งใหญ่
แสงเฮือไฟส่องน้ำ
มีแววล้ำดังทอง
อ้ายและน้องมาก้มส่องอยู่ริมโขง
จูงแขนมาตกลงต่อโขงริมน้ำ
คำน้องนางเคยบอก
พบกันวันออกพรรษาอย่าลืม
คำรักที่อ้ายยังซึม
มันยังดื่มอยู่เต็มหัวใจ
ว่าจากกันวันนี้
อย่าลืมนะพี่ค่อยเจอกันใหม่
ถึงงานบุญไหลเรือไฟ
พี่ยังจำได้ในคำสัญญา
มาปีนี้คนดีน้องพี่เป็นอื่น
พี่จ้องมองตาตื่น
ได้แต่ยืนสะลือสะลึม
เจ้ามาตามสัญญา
แต่ควงแฟนมาให้พี่ยืนซึม
เห็นหน้าเจ้าทำท่าลืม
ปล่อยพี่ซึมน้องลืมสัญญา
เสียดายท่าออกพรรษาจดจ่อ
เสียงแฮงรอแต่เจ้า
เสียดายเว้าบ่อยู่คำ
ข้างแม่น้ำอ้ายมาส่องเบิ่งเฮือไหล
ประเพณีเรือไฟส่องใสคือแก้ว
มันจบแล้วแนวความหวังตั้งใส่
เห็นเรือไฟล่องน้ำคือความช้ำล่องคอ
แข่นจ้อก้อแท้น้ออุ่นทางตั๋ว
อ้ายเป็นคนตามัว
ฮู้เมื่อตัวบ่ทันเจ้า
เอาหัวใจลอยส่งให้มันไหลลงสู่ลำธารา
เหม่อมองคนเขามา
ตามสัญญาเพื่อไหลเรือไฟ
แต่ตัวเจ้าคนดี
ปีนี้มาเพื่อไหลใจ
ผู้สาวนครภูไท
ใจเจ้าไหลไร้ความแน่นอน
กลับมาย้อนมาถอนใจข่ม
ธาตุพนมช่วยด้วย
ขอวอนช่วยให้เบิ่งแยง
อย่าให้แล้งแสลงรักปักใจ
บอกสาวงามภูไท
ให้อ่วยใจไหลคืนบ้าง