Ο Στράτης ο θαλασσινός ανάμεσα στους αγάπανθους

Δεν έχει ασφοδίλια μενεξέδεσ μήτε υακίνθουσ
Πώσ να μιλήσεισ με τουσ πεθαμένουσ
Οι πεθαμένοι ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των λουλουδιών
Γι αυτό σωπαίνουν
Ταξιδεύουν και σωπαίνουν υπομένουν και σωπαίνουν
Παρά δήμων ονείρων παρά δήμων ονείρων
Αν αρχίσω να τραγουδώ θα φωνάξω
Κι αν φωνάξω
Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή
Σηκώνοντασ ένα χεράκι μαβιού μωρού τησ αραβίασ
Ή ακόμη τα πατήματα μιασ χήνασ στον αέρα
Είναι βαρύ και δύσκολο δε μου φτάνουν οι ζωντανοί
Πρώτα γιατί δε μιλούν κι ύστερα
Γιατί πρέπει να ρωτήσω τουσ νεκρούσ
Για να μπορέσω να προχωρήσω παρακάτω
Αλλιώσ δε γίνεται μόλισ με πάρει ο ύπνοσ
Οι σύντροφοι κόβουνε τουσ ασημένιουσ σπάγκουσ
Και το φλασκί των ανέμων αδειάζει
Το γεμίζω κι αδειάζει το γεμίζω κι αδειάζει
Ξυπνώ
Σαν το χρυσόψαρο κολυμπώντασ
Μέσα στα χάσματα τησ αστραπήσ
Κι ο αγέρασ κι ο κατακλυσμόσ και τα ανθρώπινα σώματα
Κι οι αγάπανθοι καρφωμένοι σαν τισ σαϊτεσ τησ μοίρασ
Στον αξεδίψαστη γησ
Συγκλονισμένοι από σπασμωδικά νοήματα
Θα ‘λεγεσ είναι φορτωμένοι σ' ένα παμπάλαιο κάρο
Κατρακυλώντασ σε χαλασμένουσ δρόμουσ σε παλιά καλντερίμια
Οι αγάπανθοι τα ασφοδίλια των νέγρων
Πώσ να τη μάθω ετούτη τη θρησκεία
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεόσ είναι η αγάπη
Έπειτα έρχεται το αίμα
Κι η δίψα για το αίμα
Που τον κεντρίζει
Το σπέρμα του κορμιού καθώσ τ' αλάτι
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεόσ είναι το μακρινό ταξίδι
Εκείνο το σπίτι περιμένει
Μ' ένα γαλάζιο καπνό
Μ' ένα σκυλί γερασμένο
Περιμένοντασ για να ξεψυχήσει το γυρισμό
Μα πρέπει να μ' αρμηνέψουν οι πεθαμένοι
Είναι οι αγάπανθοι που τουσ κρατούν αμίλητουσ
Όπωσ τα βάθη τησ θάλασσασ ή το νερό μεσ στο ποτήρι