Toverkleuren

De eerste keer dat ik je zag
Je snelle blik je mooie lach
Je handen op de reling van de brug
Je haren golvend op je rug
In een stad waar ik nooit geweest was
In een staat die ik nooit bedacht had

Je riep me zonder woorden naar je toe naar waar ik hoorde
Ik kwam met beide ogen open bij jouw valkuil aangelopen
Ik viel voorover en werd opnieuw geboren
Ik won omdat ik verloren was

Je nam me mee op wilde reizen
Op de toppen van je zinnen
Waar het niet meer ging om winnen
Of om wat dan ook bewijzen
Waar het leven zelf gebeurde
Ik het niet hoefde te dwingen
Waar het dansen en het zingen
En waar alle mooie dingen
De dagen toverkleurde

En net zo snel ging het voorbij
Zoals je kwam verliet je mij
Ik genoot met de verwondering
Waarmee ik ook ten onder ging
Het was weg alsof het nooit gebeurd was
Alsof jij mij nooit getoverkleurd had

Maar nog weken bleef ik zweven
Niet eens zozeer in ′t openbaar
Ik verstopte het wel ergens maar
Diep van binnen bleef je leven
En dat trok me door de dagen
Langs de mensen langs de klagers
Uitvreters kilometers angstzweters beterweters
Het was simpel te verdragen

Wat kon mij nou nog gebeuren
Jij had mij meer
Toverkleuren
Toverkleuren