De dichter en de stad

Van bordkarton en resten kroegverhalen
Heeft de dichter met zijn pen een stad gebouwd
Waar hij dromend langs de huizen kan verdwalen
Elke nieuwe straathoek is hem vreemd vertrouwd

Maar in een lege stad moet iemand wonen
Dus bezingt hij de vriendinnen voor één nacht
Hij geeft ze huizen kathedralen gouden tronen
In ballades die hij voor hen heeft bedacht

En de dichter schept de wereld
Van een stad die niet bestaat
In een droom vol beelden die hij heeft geschreven
Loopt de dichter door de straat

Een stad zo fraai verzonnen komt tot leven
Stroomt vol mensen die de dichter niet verwacht
Die niet weten dat hij hen zelf heeft geschreven
En hem mompelend zien dwalen in de nacht

De drukke stad wordt een beminde vreemde
Als de meisjes die hij één nacht heeft gekend
En in zijn liedjes wordt de dichter een ontheemde
Die zelfs aan zijn eigen straten niet meer went

En de stad lijkt te geloven
Dat de dichter niet bestaat
Ook al maakt hij nog altijd nieuwe balladen
Als hij ronddwaalt over straat

Hij heeft de stad opeens alleen gelaten
Als een kind zijn lego huisjes zomaar zat
Dat nu liever wilde dwalen door de straten
Van een andere een werkelijke stad

En de dichter is vertrokken
Uit de stad die niet bestaat
Wat er bleef zijn liedjes die hij heeft geschreven
Ze plaveien elke straat