ANDOOD

این بوی کباب عین سرابِ
میدویی میای میبینی همه چی خرابِ
می باره لجن از درو دیوارِ
اتاقی که نور یه عمر بهش نتابه
دروغو هش لوله میکنن تو دهنتو
دود میگیره سر و صورت و اون بدنتو
حرف میزنی ولی کسی صداتو نداره
خواب میبینی ولی تعبیرش فایده نداره
گارد میکشی رو پُل های خرابِ پشت سر
دست میکشی از کسی که بچه ت بِش میگه پدر
سنگینِ بارِ روت نیش این مار روت
میزنه از بیخ دنیای گوهِ پیش روت
مغز پُر دودِ مُخ اندوده
مغز پُر دودِ این مُخ ما
مغز پُر دودِ مخ اندوده
مغز پُر دودِ این مخ ما
مغز
این مخ
این مغز
مُخ
چکُش میزنی حرفاتو
از پشت میزنی زخماتو
چشمای نوچو منو هوای کوچ
از زمینی که ندارم توش حتی یه هِله پوچ
گول آدما رو خوردی نبُردی
خودتو دست کی سپردی که نمُردی
با کی بودی که تو رو بخواد ازت چیزی نخواد
بگو به کی رو دادی فردا مادرتو نگاد
حالا نعره هات
که پشیمونی تو از کرده هات
نمیرسه دیگه اصلاً صدات
چون کَرِ گوش دنیا پُر دودِ پُر دودِ
مغز پُر دودِ مخ اندوده
مغز پُر دودِ این مُخ ما
مغز پُر دودِ مخ اندوده
مغز پُر دودِ این مُخ ما
مغز این مخ
این مغز مخ
مغز مخ این مغز این مخ