Tarumar

Yazarım hayatı sayfalar kirlenir mürekkep değil kan akıtır kalemim
Yavaşça alıştım ölmeye yaşamdan koptukça can acıtırdı bu kaderim
Hayattan bezdim ben artık bak bunaldım inan ki doldurdum nefretle kaseti
Piyonlar savaşır sokakta şah evde beklerse tarumar olur bak kaleniz.

Çıkmaya gram bir hevesim yok
Yıktılar kalemi kum oldu toprak
Kırdılar kalbimi çok sefer sor bak
Acıtıyor bu canımı depresan sanrımı kesemiyordu
Silmekten sıkıldım sözleri
Yazmaktan ellerim yorgun
Yine mi sorgu?
Veririm ifade yazdığım her verse'e
İnan ki yok denge
Yolum hep engebeli
Yine af eyle beni
Allahım niye laf dinlemedim?
Her zaman gittim hep bildiğim yönden
İlgiyi görmem
Gelen giden onca insan olsa dahi
Hissettim tek ben
Hislerim içten dolu, vuramam dışarı
Hisler donuk kurarım kafamda
İçine solu her anı dumanı
Fişler onu gidişler koyu
Gülüşler soyut
Dönemez gerçeğe
Bilmez yolu sorup dur herkese
Alındı merceğe sahteden oynayan kim varsa
Alıştım her şeye