Να με παίρνανε τα σύννεφα [1951]

Σε πνίγουν κάθε στιγμή δίχωσ αφορμή
Στρατιέσ θυμοί ζήλειεσ και στεναγμοί
Κι' ενώ η σκιά σου είμ' εγώ που σ' ακολουθώ
Με το μυαλό μου θολό παρακαλώ

Να με παίρνανε τα σύννεφα οι άνεμοι τα κύματα
Να με παν σ' ένα έρημο νησί
Να γλυτώσω απ' τη ζήλεια σου
Κι' απ' όλα σου τα πείσματα
Κι' απ' τισ πίκρεσ που μου 'δωσεσ εσύ
Μα δεν θα χωρίσουμε ποτέ
Και θα πεθάνουμε ερασταί
Κι' ασ με κουράζει ο έρωτασ σου
Κι' ασ πικραίνομαι κοντά σου
Και θα φεύγουνε τα σύννεφα οι άνεμοι τα κύματα
Και θα είμαστε πάντοτε μαζί

Κοντά μου ήρθεσ εσύ σαν αυγή χρυσή
Κι' ένασ γαλανόσ έλαμψε ουρανόσ
Μα όλη η άνοιξη αυτή έχει πια σβηστεί
Κι' ενώ τρελά σε φιλώ παρακαλώ

Να με παίρνανε τα σύννεφα οι άνεμοι τα κύματα
Να με παν σ' ένα έρημο νησί
Να γλυτώσω απ' τη ζήλεια σου
Κι' απ' όλα σου τα πείσματα
Κι' απ' τισ πίκρεσ που μου 'δωσεσ εσύ
Μα δεν θα χωρίσουμε ποτέ
Και θα πεθάνουμε ερασταί
Κι' ασ με κουράζει ο έρωτασ σου
Κι' ασ πικραίνομαι κοντά σου
Και θα φεύγουνε τα σύννεφα οι άνεμοι τα κύματα
Και θα είμαστε πάντοτε μαζί