Ο άνθρωπός μου [1956]

Χρόνια και χρόνια με τυραννάει
Κι ούτε μια στάλα δεν με πονάει γιατί
Και ζω κοντά του μεσ την μιζέρια
Χειμώνεσ τώρα και καλοκαίρια γιατί
Και με βαριέται και μ' άλλεσ πάει
Και μου τα παίρνει και με χτυπάει γιατί

Μα τον λατρεύω κι είναι το φωσ μου
Γιατί είναι βλέπεισ ο άνθρωπόσ μου

Δεν είναι γόησ δεν είναι ωραίοσ
Και κολυμπάει μέσα στο χρέοσ γιατί
Κι ένα κοστούμι μονάχα έχει
Που το φοράει χιονίζει βρέχει γιατί
Κι όλο τα πίνει κι όλο τα σπάει
Κι όλο σε μένα μετά ξεσπάει γιατί

Μα τον λατρεύω κι είναι το φωσ μου
Γιατί είναι βλέπεισ ο άνθρωπόσ μου

Δεν μού μιλάει για το φεγγάρι
Κι ένα λουλούδι δεν μου 'χει πάρει γιατί
Μονάχα πίκρεσ μου 'χει χαρίσει
Ποτέ δεν μου 'χει γλυκομιλήσει γιατί
Ποτέ δεν μου 'χει χαμογελάσει
Κι ο έρωτάσ του μ' έχει γεράσει γιατί

Μα τον λατρεύω κι είναι το φωσ μου
Γιατί είναι βλέπεισ ο άνθρωπόσ μου