Η χοντρομπαλού

Μια κυριακή στην κοκκινιά στην παιδική μου γειτονιά
Είδα μια γριά χοντρομπαλού που ο νουσ τησ έτρεχε αλλού

Την κοίταξα με κοίταξε σαν κουκουβάγια σε μπαξέ
Και μου ‘πε με φωνή θολή που μάνα θύμιζε τρελή

Σε χώμα φύτρωσα ζεστό αιώνεσ πριν απ' το χριστό
Ζούσα καλά κι ευχάριστα κι έπαιρνα μόνο άριστα

Μα σαν προχώρησε ο καιρόσ έγινε ο κόσμοσ μοχθηρόσ
Και με βατέψανε που λεσ αράδα βάρβαρεσ φυλέσ

Σελτζούκοι σλάβοι ενετοί λεσ κι ήταν όλοι τουσ βαλτοί
Τότε κατάλαβα γιατί καμένο ήμουνα χαρτί
Δίχωσ χαρά δίχωσ γιορτή

Σιγά σιγά και ταπεινά μ' αγώνεσ και με βάσανα
Καινούργια έβγαλα φτερά μα ήρθαν τα χειρότερα

Είδα τα ίδια μου παιδιά να δίνουν σ' άλλουσ τα κλειδιά
Και με χιλιάδεσ ψέματα με προδοσίεσ κι αίματα
Να μου σπαράζουν την καρδιά

Γι αυτό μια νύχτα σκοτεινή θ' ανέβω στην καισαριανή
Με κουρασμένα βήματα να κλάψω για τα θύματα
Στ' αραχνιασμένα μνήματα

Κι εκεί ψηλά στον υμηττό αντίκρυ στον λυκαβηττό
Μικρό κεράκι θα κρατώ να φέγγει χρόνουσ εκατό