Urbanum
Thanasis Papakonstantinou
Εχθές αργά πήγα τα μάτια μου βόλτα
Όπως βγάζει κάποιος το σκύλο του
Λίγο απ’ αγάπη, λίγο από υποχρέωση
Μια τίγρη συνάντησα πρώτα
Ξεχείλιζε απ’ τον κάδο της ανακύκλωσης
Ή να το πω πιο σωστά:
Περισσεύαν τα νύχια της
Ύστερα, με προσπέρασε
Η σκιά ενός θεού
Δροσερή σαν πρωτότοκο φρούτο
Και γλίστρησε μέσα στο κτίριο
Που τα ενενήντα τέσσερα χρόνια του
Είχαν τρομάξει τη γειτονιά
Δεν ξαναβγήκε-όρκο δεν παίρνω-
Εκτός αν ήταν η λέξη «urbanum»
Που ψέλλισα αυθόρμητα
Σαν άκακο παιδί
Κι ύστερα είδα
Τον κηπουρό τον απέθαντο
Που ανέβαινε στη σκάλα να ποτίσει τις γλάστρες
Να ποτίσει τα όνειρα
Τα διψασμένα μάτια
Η ποίηση είναι βιωματική
Κι εγώ- αχ! Μάνα, μάνα μου-
Φτιάχνω τον κόσμο που θέλω
Με τη σιωπή, με τις λέξεις
Με το ανώνυμο φτερούγισμα
Των αποδημητικών πόθων