Σωπαίνω

Ένα κοπάδι από πρόθυμεσ σιωπέσ
Έχουνε μπει στο σπίτι και αλωνίζουν
Δεν ξεχωρίζω πια το αύριο απ’ το χθεσ
Ούτε πια σύννεφα το σώμα μου αγγίζουν
Είναι ένα βίτσιο να πιστεύεισ στο κενό
Μα είναι πιο ακίνδυνο από τον έρωτά σου
Σ’ ένα ποτάμι που δεν έχει γυρισμό
Βυθίζω όσο δε με κράτησαν κοντά σου
Και σωπαίνω

Γίνεται πόλεμοσ και μάχη πια εδώ
Τρέχουν οι σκέψεισ μου και πωσ ν’ ακολουθήσω
Αυτό που έψαχνεσ δεν ήμουνα εγώ
Κι αυτό που πίστεψα φοβάμαι να το ζήσω
Κλειστέσ κουρτίνεσ λίγο φωσ και μουσική
Ο γαλαξίασ μου μια ίντσα από την τρέλα
Εσύ να λιώνεισ λίγο λίγο στην βροχή
Κι εγώ να μην μπορώ να ανοίξω την ομπρέλα
Και σωπαίνω

Και θα σωπαίνω για όσο ακόμα δεν μπορώ
Να ξανακούσω μεσ στο σπίτι τη φωνή σου
Εδώ θα μένω σιωπηλόσ και θ’ απορώ
Γιατί δε χώρεσε η ζωή μου στην ζωή σου

Χιλιάδεσ λεύγεσ απ’ το πάτωμα την γησ
Είναι τ’ αστέρια την αγάπησ κλειδωμένα
Εγώ περίμενα απ’ τα πέπλα σου να βγεισ
Μα εσύ έχεισ στείλει μία άλλη σαν εσένα
Μέσα στα μάτια καθρεφτίζεται το χτεσ
Μέσα στα μάτια όμωσ σβήσανε τα φώτα
Ρίχνω ένα σπίρτο να ξυπνήσω τισ φωτιέσ
Μήπωσ ανάψουμε μαζί