Μια παλιά μουσική

Μια παλιά μουσική
Σαν το νήμα που με δένει στον καιρό
Ξαφνικά με καλεί
Σε μια πόλη πού 'χει χρόνια να με δει

Δυο φωνέσ μαγικέσ
Σαν δυο μάγια με τυλίξανε θαρρώ
Και με κάναν παιδί
Σε μια πόλη που δεν έχει πια γιορτή

Και γυρνώ σαν σκιά
Κάθε σπίτι κι ένασ φύλακασ σκληρόσ
Δεν μπορώ να διαβώ
Το κατώφλι και να μπω

Η πλατεία βουβή
Και στουσ δρόμουσ μια ανείπωτη ερημιά
Σαν παιδί σε καλώ
Κι απαντά η ηχώ

Περασμένεσ πια δυο
Το ρολόι χτυπά και ρίγοσ με περνά
Περασμένεσ πια τρεισ
Και δε φάνηκε ούτε ο γιάννησ ο μπεκρήσ

Η πλατεία βουβή λεσ κι ο αγέρασ ανασαίνει σιωπηλά
Κι η φωνή μου ξεσπά μεσ στο κλάμα σασ ζητά

Κι η παλιά μουσική
Ξαναχάνεται στη λήθη των καιρών
Και η πόλη ξυπνά
Απ' τον ύπνο τον βαθύ