ผ้าขี้ริ้ว

มีแต่เพียงผืนฟ้าพสุธาไว้เป็นเพื่อนยาก
เก็บความลําบากและยากจน
อดทนไว้ในใจระหกระเหินเดินทาง
อย่างคนไม่มีจุดหมายผ้าขี้ริ้วผืนใหญ่

ทั้งเก่าทั้งมอมทั้งขาดทั้งเกินเดินดิน
กินก็กินแต่น้อยกลัวเปลืองทรัพยากรโลก
ไม่หมองเศร้าเมาโศกว่าโลกนี้แบ่งไม่เท่าเทียมกัน
ความสุขแค่เหล้าขาวเทใส่คอรอสรวงสวรรค์
สร้างวิมานความฝัน
ไม่บั่นไม่ทอนให้เดือดร้อนใจใคร

หรือใครว่าแปลกว่าแยกตัว
กลัวเขาแย่งความจน
ก็ฉันภาคภูมิใจที่ทุกข์ทนไม่สับสนวุ่นวาย
ชีวิตคือชีวิตอนิจจังบ้างเกิดแก่เจ็บตาย
แค่สุราเมรัยเป็นครั้งคราว
ก็แทบจะหาวเป็นดาวเป็นเดือน

ผ้าขี้เหร่ขี้ริ้วผิวกระดํากระด่างนั้นมอมแต่ร่างสร้างสังคมสะอาด

หรือใครว่าแปลกว่าบ้าบอก็ไม่ได้ขอใครกิน
หรือใครนินทาให้ได้ยินก็ช่างปากเขาปะไร
ชีวิตคือชีวิตอมิตตพุทธสุดป่าช้าทุกราย
ต่างกันเพียงว่าใครเล่าสังคม
ถ่มนํ้าลายรดหน้า

เหนื่อยก็หยุดพักขาฟ้าดินมาคอยนวดบีบ
ไม่เห็นต้องรีบต้องร้อนแรงไปแข่งขันกะใคร
นั่งอยู่ริมถนนถ้าคนมองอย่านึกแปลกใจ
อันความสุขของใครก็ของมัน
ฉันไม่รบกวนหรอก

อันความสุขของใครก็ของมัน
ฉันไม่รบกวนหรอก
อันความสุขของใครก็ของมัน
ฉันไม่มารบกวน