Ανάθεμα

Καμιά φορά όταν περπατάω μονάχοσ στο δρόμο
Την ώρα που ο μορφέασ φέρνει βόλτεσ στον κόσμο
Γίνομαι ένα με σκιέσ κοροϊδεύω το φωσ
Ένα παιχνίδι που έχω μάθει από μικρόσ
Είμαι και εγώ ένα κομμάτι απ' αυτό που κάποιοσ είπε παρακμή
Μιασ στιγμή στο σκοτάδι
Μια ζωή ένα βράδυ
Ανάθεμα την ώρα που θα φύγει το ριμάδι
Μοιάζει ξενέρωμα σε εμένα το ξημέρωμα
Να πω θυσία το χθεσ ή αφιέρωμα
Σε εκείνουσ που διαλέξανε τη μέρα να κοιμούνται
Όταν ξυπνάνε ή όσοι μάθαν να λυπούνται
Στα μέρη εδώ τα σκοτεινά τα ξεχασμένα
Όσα πρωτάκουσεσ είναι χιλιοτραγουδησμένα
Τα 'χω χεσμένα αυτά που ονόμασεσ καλά
Αυτά που βάφτισεσ μεγάλα κι όσα νόμιζεσ μικρά
Όλα που χρόνια τώρα του καλού του κόσμου
Δικαιολογία έχουν γίνει άλλη μια δώσ' μου
Να σιχαθώ για τα καλά ότι λαμπρό
Και στα φαντάσματα παλιόφιλουσ να βρω

Ανάθεμα την ώρα που ζήλεψα χαρά
Κι έχασα τα λόγια μου για πρώτη φορά
Γελάστηκα απ' τα φώτα τη γιορτή
Και σβήσαν όλοι οι στίχοι απ' το χαρτί
Ανάθεμα την ώρα που γνώρισα το φωσ
Μου λείπουνε τα βράδια που χαλιόταν ο θεόσ
Γυρνούσαμε αλητεύοντασ τι ωραία
Με τα φαντάσματα παρέα

Ανάθεμα την ώρα κατάρα την στιγμή
Που μ' έπιασεσ μαλάκα παρακμή
Γιατί δεν πίστευα ότι γούσταρεσ τα φωτεινά
Κι ονειρευόμουνα να γυρίσεισ στο σκοτάδι ξανά
Εκεί που ανήκεισ απ' ότι λένε οι παλιοί
Μα έλα που τώρα δεν υπάρχουν πια τρελοί
Είναι οι μέρεσ τέτοιεσ τόσο διαφορετικέσ
Μασκαρευτήκανε και φαίνονται πιο βολικέσ
Που 'ναι τα χρόνια που μου θυμίζουν οι μύθοι
Γλυκανάλατο η ζωή μασ παραμύθι
Κι αυτό ότι βλέπω στραβά δε θέλω εντάξει νά 'μαι
Τα μάτια από τα φώτα πονάνε αλλού κοιτάνε
Γουστάρω νύχτα δε φοβάμαι την γκίνια
Την κακιά την στιγμή τη μόρα την αραθυμιά
Γουστάρω κρύο δε με χαλάει το φευγιό
Όσα και να 'ναι το σκοτάδι προτιμάω για στοιχειό
Όταν βραδιάζει κάπου εκεί θα με βρεισ
Η βαβυλώνα δε θα αφήσει να βιαστείσ να χαρείσ
Απόψε φίλε τα φώτα μη σβήσεισ
Σα φάντασμα απ' το παρελθόν θα σου 'ρθω μ' αναμνήσεισ