Παραμύθι
Στην ανδαλουσία ζούσε μια φορά
Δράκοσ με γαλόνια και λογιών φτερά
Ρήμαζε τα σπίτια του φτωχού κοσμάκη
Κι έσταζε η καρδιά του πίσσα και φαρμάκι
Παραμύθι παραμύθι
Πού 'ναι τόσο αληθινό
Με πουγκί γεμάτο κι άδεια κεφαλή
Διάλεξε για νύφη την μυριόκαλλη
Μα η γλυκιά αγάπη ο λαόσ το ξέρει
Όταν την αρπάζεισ γίνεται μαχαίρι
Παραμύθι παραμύθι
Πού 'ναι τόσο αληθινό
Ξόφλησεν ο δράκοσ ώρα του καλή
Πήρε τον καλό τησ η μυριόκαλλη
Κι ο λαόσ που ξέρει κι όλα τα νογάει
Μόνο τησ αγάπησ τ' άστρο προσκυνάει